ماجرا از آنجایی آغاز شد که "جنس خارجی" از ماهیت شناسایی اصلی خود یعنی "کیفیت" خارج شد و جای خود را به "جایگاه و شان اجتماعی" داد؛ یعنی دیگر شلوار ترک به دلیل جنس خوب و خوش بافت بودنش مورد توجه نبود؛ بلکه اصل ماجرا در همان اتیکت روی شلوار که نام فلان برند خارجی را در اذهان تداعی می‌کرد، خلاصه شد.
به گزارش نکته آنلاین،تبدیل شدن روند استفاده از اجناس خارجی به یک مسیر برای طی پله‌های شئون اجتماعی و تفاخر به Reebok و Adidas و Lacoast و هزاران اسم عجیب و غریب دیگر، جوانان ایرانی را در شهرهای بزرگ به مسیری هدایت کرده که نهایتا منجر به همان صفحه‌ای در اینستاگرام شد که واکنش‌های گسترده اجتماعی را به دنبال داشت؛ "بچه پولدارهای تهران."
مساله فرهنگی بسیار تاثیرگذارتر از مساله کیفیت اجناس توانسته جوانان را به سمت مصرف کالای خارجی سوق دهد. به عنوان مثال، این یک مسیر منطقی و انتخاب صحیح است که هر فرد بنا به نیازهای شخصی و کاربردی خود دست به انتخاب و خرید یک گوشی تلفن همراه بزند. یعنی ابتدا فعالیت‌ها و کارایی مورد نظر خود را شناسایی کند و سپس اقدام به تهیه یک تلفن همراه کند. با این حال، متاسفانه در جامعه ایرانی، برخلاف این روند از سوی جوانان طی می‌شود و اساسا عکس "یک سیب گاز زده" است که همه را به سمت خود جذب می‌کند؛ بدون اینکه افراد حتی کوچکترین سررشته‌ای از سیستم عامل گوشی آیفون و نحوه کاربری سخت آن داشته باشند.
همین مساله را می‌توان در زمینه خرید سایر کالاهای دیجیتال و الکترونیک و به طور کلی در زمینه همه کالاهای مصرفی مشاهده کرد. مساله تاسف بار اینجاست که دامنه این "خارجی گرایی" تا اندازه‌ای گسترده شده که حتی میوه‌ها و سبزیجات نیز مشمول آن شده‌اند و امروز خیلی بدیهی است که از نام پرتقال مصری و سیب فرانسوی برای تعیین باکیفیت بودن میوه‌ها برای ما تعریف کنند. البته بسیاری از مردم از این روند خوشنود نیستند و به دنبال جایگزین مناسبی برای این مساله هستند. قطعا اگر سیب دماوند به صورت باکیفیت و با قیمت مناسب در اختیار مردم قرار بگیرد، کسی به دنبال سیب سبز فرانسوی نخواهد رفت.
جالب اینجاست که برخی افراد وقتی کالای خارجی با کیفیت را مصرف می‌کنند با گذشت زمان برایشان عادت شده و حتی اگر آن کالا کیفیت خود را از دست بدهد باز هم برای این افراد مورد تائید بوده و حاضر نیستند تا کالای ایرانی با کیفیت را خریداری کنند.
قدیمی‌ها می‌گفتند، هنر نزد ایرانیان است و بس. امروز فقط کالاهای خارجی را هنرمندانه در خانه می‌چینیم و از آن هنر فقط همین برایمان مانده است. نگوییم که کالای وطنی،کیفیت ندارد که کیفیت را باید بهبود ببخشیم و در مقام مصرف کننده، تولید کنندگان را وادار به خوب تولید کردن کنیم. البته این مساله صرفا منحصر به مردم نیست؛ بلکه مسئولین مربوط هم باید با اختصاص یارانه به تولید و همچنین حمایت از صنایع داخلی، زمینه را برای تولید کالاهای ایرانی به صورت باکیفیت و با قیمت مناسب فراهم کنند.
از آنجایی که مساله قیمت تمام شده قطعا یکی از موضوعاتی است که تاثیر مستقیمی بر انتخاب مردم دارد و می‌تواند آنان را به سمت خرید کالای ایرانی سوق دهد، توجه خاص مسئولین به ویژه در حوزه صنعت – نظیر خودرو، وسایل الکترونیک و غیره – به مساله ارزان بودن اجناس تولید شده در داخل کشور را نیاز دارد.
در واقع سوال بزرگ «علت مصرف کالاهای خارجی توسط مردم ایران»، دو بال متصل به هم دارد که پاسخ به آن نیازمند همراهی و همکاری هر دو بال یعنی مردم و مسئولین است. با این اوصاف، شاید تنها راهی که باید در این زمینه طی شود تا نهایتا جوانان ایرانی به جای گذراندن این مسیر اشتباه و دل بستن به کسب اعتبارهای خیالی، یک جایگزین مناسب برای معرفی شان بالای خود در جامعه پیدا کنند تا بتوانند با عوض کردن ارزش‌هایی که در کف جامعه جریان دارد، اقدام به افزایش اعتبار خود در میان دوستان کنند.
